Atları birbirinden ayrılmadan koşar, hırs ile gelirlerdi. Alışkın ve güçlü atlar.
Zamanında kurşun bile yemişler ki gözleri kara koşarken..
Çoloğmerlerin Osman'da bir at vardı, o da koşuya katılırdı kendi atıyla. Beyaz çilli kır yakışıklı bir attı.
Koşularda Sonradan ona Osman yerine kardeşi Ömür binmişti sanırım.
Bu rahmetli Şampanya'ya sıkıntı yaratmıştı.
Dışarıdan biri gelecek ve bizden ödülleri alacak, gidecek.
Ödüller neyse de köyün koşuya ev sahipliği yapması ve bariz başarısızlık var işin ucunda.
Bir zaman sonra rahmetli bir çift at almış, arabaya da koşmuş, hani derler ya "dımıl dımıl yanıyor" o derece hayvanlar.
Amaç bunları koşu için almasıydı. Biri doru biri yağız..
Doru boşta da, koşumda da yerinde durmuyor adeta ateş parçası.
Yağız at ise aksine sakin, baş aşağıda ama uzun mu uzun, yüksek mi yüksek ,üstünde yatacak yer var desek yeriydi
Tekirgızıların İsmail ile çoloğmerlerin Osman bindiler, antrenman olacak.
Koşu yerinden salındı bitiş yağız yere basmadan finişe ulaştı Osman ile.
Doru çıkışta fırlamış ama sonrası malum.
Beklenmeyen sonuç yağızdan. Düğün var, ödül var, dana var, koç var, arpa var vesaire vesaire.
Yine alışılagelmiş bir şekilde kaçakçı atlarıyla geldi.
Başlama yerine gittiler. Belli bir süre sonra harmanyerinin rampasından o kış, karda bir siyahlık belli oldu.
Yağız at geliyor, ne geliş ama.. Bitti yarış, o durmadı, hatta Osman durduramadı guzu guzunun evin oralarda zaptetti ve döndü.
Her at terli burunları dan duman çıkarken, yağız at "olsa da bir koşu daha mı koşsak" durumundaydı sıfır yorgunluk..
Yağızın ardından kaçakçının atı ikinci, Doru da üçüncü olmuştu...
Sonrası ise koşularda hep yağız geldi. Kacakçı bir kaç geldi, baktı olmuyor daha da gelmedi yarışlara.
Hikayeyi uzattık Kusura bakılmasın gali
M. Ayas
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder